Eeeen we gaan nog niet naar huis! Nog lange niet!

Drie weken geleden is het alweer dat Tjitske en ik op tweede kerstdag eindelijk weer voet konden zetten op Nederlandse bodem. De tijd heeft sindsdien niet stil gestaan dus het schrijven van mijn laatste reisverslag schoot er steeds bij in. Maar gelukkig bleef mijn vader mij er steeds aan helpen herinneren dat ik jullie nog wat verschuldigd ben. Dus bij deze, voor papa en alle andere mensen die willen weten hoe ons avontuur ten einde is gekomen. Of beter gezegd, hoe er maar geen einde aan kwam…
De laatste week in Marokko was heerlijk. Tjitske en ik zijn nog een weekendje naar Meknes geweest, waar we ook een bezoek hebben gebracht aan het heilige stadje Moulay Idris, gelegen op de top van een heuvel en aan de Romeinse Ruïnestad Volubilis. Het weer was prachtig dus hebben we daar een lekkere wandeling gemaakt door het mooie groene Marokkaanse landschap. In Moulay Idris werden we rondgeleid door een gids die Engels en Duits sprak. Een ontzettend enthousiast mannetje die de helft van de tijd niet te verstaan was en omdat ik foto’s maakte was Tjitske de klos. Hele verhalen heeft hij tegen haar lopen houden en Tjitske maar de hele tijd knikken: “Oooh ja? Echt waar? Ooooh!” Hilarisch!
De rest van de week hebben we ons langzaamaan voorbereid op de terugreis. We knoopten de laatste eindjes aan ons onderzoek en namen gedurende de week van steeds meer mensen afscheid. Tjitske had voor de laatste avond dat we met z’n allen bij elkaar waren een ‘Ik houd van Marokko-spel’ in elkaar gezet. Ik heb een paar keer bijna in mijn broek gepiest van het lachen, zo leuk was het! Vrijdag vertrokken we met de trein naar Marrakech om daar nog een rustig weekendje door te brengen en zondagavond naar huis te vliegen. Maar dat plan verliep een beetje anders…
Tjitske en ik zijn langer in Marokko gebleven dan toegestaan is, drie weken om precies te zijn. Je kan twee dingen doen, tussendoor even het land verlaten of het risico lopen dat je gedoe krijgt bij de douane. In het tweede geval zouden wij een brief meekrijgen van de ambassade waarin staat vermeld dat we wel een vergunning om langer te blijven hebben aangevraagd. Zo doen ze het al jaren bij het Nimar en de kans was volgens hen erg klein dat het mis kon gaan. Maar het ging toch mis. Een grote chagrijnige douanechef die wel iets weg had van een Walrus (of een aangespoelde bultrug Johannes die toch Johanna bleek te heten) wilde ons er niet doorlaten, ook niet na een hoop tranen en smeekbedes. Er zijn een hoop telefoontjes gepleegd maar niks mocht baten en we zijn terug het land in gestuurd met de boodschap dat we terug moesten naar Rabat (een treinreis van vijf uur).
In totaal zijn we drie dagen later dan gepland vertrokken, na een hoop gewacht, onzekerheid en slapeloze nachten. Wel vier keer hebben we tegen elkaar gezegd: “Slaap lekker het laatste nachtje.” Maar het is nu drie weken geleden en dan is het misschien eens tijd om het te hebben over de leuke dingen die het ons gebracht heeft. Zo bestond ons kerstdiner uit pannenkoeken die we zelf hebben gemaakt in een prachtig riad van een Nederlandse man, Loek genaamd (en volgens het broertje van Tjitske een oude hippie, ik was zeer benieuwd). Tjitske is hier met haar ouders geweest dus besloten eerste kerstdag even voor een kopje thee langs te gaan zodat we daar ook meteen onze nieuwe tickets konden uitprinten. Het was een prachtig riad die de man (die de opa-leeftijd al heeft bereikt!) helemaal zelf had opgeknapt en elke kamer was op een andere manier ingericht, allemaal even prachtig. We hebben gezellig zitten kletsen met een stel uit Rotterdam die normaal twee kerstbomen in huis hebben staan en deze verder zo versieren zodat het lijkt alsof de Kerstman er is ontploft, maar dit jaar het land ontvlucht waren om de kerst eens rustig door te brengen. We besloten te blijven voor het eten en zo eindigden we met een grote stapel pannenkoeken tussen ons vijven in en was het toch nog een superavond.
Een ander lichtpuntje is dat ik na al die jaren als fan door het leven te zijn gegaan hem eindelijk in real life heb gezien, Raoul Heertje. Tjitske en ik werden teruggestuurd naar de bagageband omdat onze tassen het uit het vliegtuig moesten worden gehaald (waarmee wij overigens het vliegtuig hebben vertraagd, dat is dan wel weer leuk). Net op het moment dat ik snotterend met mijn moeder aan de telefoon hing om haar het nieuws te vertellen kwam hij langslopen. Ik kon nog net een klein kreetje van vreugde uitbrengen voordat hij voorbij was gelopen en verderop door de schuifdeuren verdween. Het was niet hoe ik onze eerste ontmoeting had voorgesteld, maar toch… een lichtpuntje was het zeker wel.
En extra leuk was het toen we eindelijk die stempel kregen bij de douane. We zijn in alle vroegte naar het vliegveld vertrokken zodat er deze keer echt niks meer mis kon gaan. We geloofden onze ogen en oren niet toen we bij de douane mochten doorlopen. “C’est bon?!” “Oui.., c’est bon.” De douanier zal ook wel gedacht hebben, wat zijn dit voor mafkezen, hup neem uw paspoort en wandel. Maar het ging zo makkelijk dat het even leek alsof we voor de gek werden gehouden. Maar nee, we mochten echt gaan en een paar uur later werden we door de vader van Tjitske in Düsseldorf opgewacht (waar we nogmaals door de douane moesten. Dat zal nooit meer hetzelfde zijn, er stonden net even wat meer zweetdruppeltjes op onze voorhoofden dan normaal). Onderweg naar huis zijn we nog tevergeefs op zoek geweest naar een snackbar waar wij onze frikandel- en kroketbehoeftes konden stillen, maar die waren natuurlijk gesloten op tweede kerstdag. Je moet ook niet meteen alles willen he…
Het weerzien met het thuisfront was super, wel jammer dat mijn vader zijn gevingerverfde spandoek in de huiskamer moest ophangen in plaats van op Schiphol. De afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met verhuizen naar mijn nieuwe stulpje in Amsterdam. Ik heb een prachtige tijd gehad in Marokko, heel veel mooie dingen gezien en heel veel lieve mensen ontmoet. Ons avontuur is ten einde gekomen. Alhoewel… de Marokkaanse mannen in Amsterdam trakteren me zo af en toe nog op een knipoog of een lief woordje en dan ervaar ik even een Marokko déja-vu. Niet de leukste herinnering aan mijn avontuur maar ik moet het maar voor lief nemen.

Vette lebber,
Geeske