"De schapen komen!!"

Lieve mensen van het goede leven!

De vorige keer heb ik beloofd dat dit reisverslag wat spannender zou worden. Nou, maak je borst maar nat! Treinen die net als in een nachtmerrie nooit op plaats van bestemming aankomen, verbrande schapenkoppen en bloed in de straten... het komt allemaal aan bod.
Vlak na mijn vorige reisverslag zijn mama en Elleke aangekomen. Het was super leuk om ze weer even te zien en natuurlijk om Rabat, mijn nieuwe thuis, aan hen te laten zien. Wat ook erg leuk was, waren de spullen die ze uit Nederland hebben meegenomen. Drie pakken Knor Wereldgerechten, een verlaat verjaardagscadeau en als klap op de vuurpijl: een Sinterklaaspakket! Pepernoten, speculaas, een cd met liedjes, mijter, zwarte pieten muts en zelfs een Sinterklaas aftel kalender is aanwezig. Echt fantastisch, wij zijn hier met onze Nederlandse groep al aan het plannen geslagen!
Nadat jut en jul even van Rabat hebben kunnen genieten, zijn we samen met Tjitske donderdagmiddag voor een weekend naar Marrakech vertrokken. Maar om daar te komen was nog een hele onderneming. Vrijdag was namelijk het slachtfeest, een Islamitisch feest waarbij elke familie een schaap slacht als offer voor God. Dit is een grote happening in Marokko en de rest van de Islamitische wereld waarbij hele families bijeen komen om dit heugelijke feit (misschien voor de schapenpopulatie een iets minder heugelijk feit...) gezamenlijk te vieren. Het leek er alleen op dat elke Marokkaan van plan was zijn familie te bereiken door middel van onze trein. Gelukkig hadden wij net op tijd bedacht dat het wel slim was om eerste klas kaartjes te kopen, dan heb je vaste plaatsen, want het was ontzettend druk! Mannen die in de deuropening van de trein hangen, schreeuwende vrouwen omdat ze de trein niet meer in kunnen, meisjes op het perron die bijna in tranen uitbarsten, we hebben het allemaal gezien. Met een vertraging van anderhalf uur gingen we op pad en we kwamen er al snel achter dat we een kaartje hadden gekocht voor de "eeuwige trein". Op elk station hebben we lang moeten wachten door alle commotie op het perron en pogingen van mensen om er toch nog in te komen. In Casablanca hebben we zelfs meer dan een uur stilgestaan. Meer dan vier uur later dan verwacht kwamen we uiteindelijk toch in Marrakech, om half elf 's avonds.
Dan denk je: 'Zo, nu hebben we het ergste wel gehad. We zijn er, hup in een taxi naar het hotel, MacDonalds erin en lekker te bed.' Maar nee, het echte drama was nog niet eens begonnen. In de taxi kwamen we er namelijk achter dat onze chauffeur geen flauw idee had waar ons hotel was. Dat zullen ze hier echter nooit toegeven, dus de beste man bleef ons gewoon rondrijden tot hij het wel wist. Op een gegeven moment had hij ons al bijna ergens afgezet, toen de jongen die met onze koffers naar het hotel wilde lopen ons vertelde dat het hotel daar helemaal niet was. Dus wij hup weer de taxi in, terwijl de chauffeur ons meldde dat hij dan wel het dubbele bedrag wilde vangen. Nou dat ging dus mooi niet gebeuren en dat hebben we laten weten ook. Ondertussen hadden we al een hoop van 'Marrakech bij nacht' gezien terwijl we lekker rondjes bleven rijden. Elleke was inmiddels de wanhoop nabij, mama dacht volgens mij dat we ontvoerd werden en midden in de woestijn zouden eindigen en Tjitske en ik zaten lekker een potje ruzie te maken met de taxichauffeur. (Mijn docente Marjo Buitelaar zou zeggen: antropologisch allemaal zeer interessant! Dus zo heb ik het ook maar bekeken, terwijl mijn buik rammelde van de honger maar dat even ter zijde.) Na veel rondjes en wanhopige blikken van alle inzittenden, inclusief meneer de taxichauffeur zelf, waren we toch eindelijk daar: Riad Dama, ons verblijf voor de komende nachten. Het grote genieten kon eindelijk beginnen!
En dat hebben we gedaan. We hebben het super gezellig gehad en erg veel gelachen. Vrijdag waren alle winkels dicht dus hebben we gewandeld door de stad en hebben we alle indrukken van het slachtfeest op ons af laten komen. Dit zorgde soms voor veel hilariteit. In de straat naast onze Riad werden de schapenkoppen uit de buurt verzameld om te verbranden. Toen we hier langs liepen kwam er meteen een jongen op ons af die zei dat we wel foto's mochten maken. Er huppelde gelijk een oud mannetje achteraan met een schapenkop en een schapenpootje in zijn handen. Ik stond naast de jongen, klaar om op de foto te gaan en deze heugelijke gebeurtenis vast te leggen, toen de jongen besloot om de schapenkop te verplaatsen naar tien centimeter voor mijn gezicht. Wat ben ik geschrokken, ik kwam werkelijk waar niet meer bij!! Toen we door de stad liepen zijn we van alles tegengekomen. Nog meer schapenkoppen, schapenvellen die in grote karren verzameld en verplaatst werden en mannen die onder het bloed zaten. Toen besefte ik me weer even in wat voor andere wereld ik hier ben. Het was moeilijk voor te stellen dat wij zo'n schattig schaapje van het leven zouden beroven. Terwijl we natuurlijk gewoon vlees eten, dus het is behoorlijk hypocriet wat ik nu zeg, maar de manier waarop de dood van zo'n beestje massaal gevierd wordt is wel heel apart. Ik bedacht me trouwens nog hoeveel schapen er op deze wereld zouden zijn als de moslims er niet elk jaar een paar miljoen afslachten. Dat zou echt uit de klauwen kunnen lopen. Schapen die de wereld overnemen enzo... Misschien een leuke tip voor een nieuwe film van Steven Spielberg ;)
De rest van de dagen in Marrakech waren ook erg leuk. Zaterdag waren er weer wat winkeltjes open en hebben Tjitske, mama en ik lekker geshopt. Mama bleek een wereldonderhandelaar, daar moet ze echt iets mee doen. Wat een talent, ik wist niet wat ik meemaakte. We zijn ook nog naar een museum en oude koranschool geweest, allebei prachtige gebouwen dus dat was mooi om te zien. 's Avonds zijn we uit eten geweest op een panoramaterras gelegen aan het grote plein en hebben we heerlijk gegeten met uitzicht op de hectiek die daar elke avond plaatsvindt. De volgende dag gingen mama en El weer naar huis dus was het tijd om weer afscheid te nemen. Over twee weken komt Mark me weer opzoeken en over zeven weken ben ik alweer thuis dus het afscheid viel gelukkig niet zwaar. En ik heb een heerlijke tijd hier samen met Tjitske dus hopelijk ook nog een prachtige tijd voor de boeg!
De afgelopen week was het weer tijd om hard te studeren. Nog een week les en dan hebben we tentamenweek. En daarna is het tijd voor ons onderzoek dus we zijn druk bezig met de voorbereidingen hiervan. Tjitske heeft van de week al haar eerste interview afgenomen, goed bezig dus. Het weer was er ook wel naar om hard aan de slag te gaan, want de regen kwam met bakken uit de hemel. De straten hier zijn er niet op gemaakt om zulke hoeveelheden water op te vangen dus er waren momenten dat we onze burkini's aan hadden kunnen doen om een duik in de straatplas te nemen.
Nu hebben we lekker weekend, even tijd voor een beetje rust.

Tot snel!
Vette lebber (en een kus van Tjitske)